Ταξίδι στη βόρειο Εύβοια με αυτοκινούμενο (Μέρος Β΄)

Συνέχεια απ' το προηγούμενο : https://www.ribandsea.com/travels/4512-sti-voreia-eyvoia-me-aftokinoymeno-meros-a.html

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αφήσαμε το Πευκί έχοντας μείνει δύο ημέρες παρέα με τους φίλους μας περιπλανώμενοι συγχρόνως στα αξιοθέατα της περιοχής. Αφού εμπεδώσαμε, για μια ακόμη φορά, τη δυστυχία της έλλειψης πινακίδων, αναγκαζόμενοι να κάνουμε μερικά επιπλέον αχρείαστα χιλιόμετρα για να βρούμε την παραλία Κανατάδικα της Ιστιαίας, φθάσαμε στους Ωρεούς. Κωμόπολη γνωστή για την όμορφη μαρίνα και τα μεζεδοπωλεία της.

Νέος Πύργος, Νησιώτισσα και Αγιόκαμπος οι επόμενες στάσεις μας. Η παραλία της Νησιώτισσας μάλιστα μας κράτησε λίγο περισσότερο. Την αγάπησε άλλωστε ιδιαίτερα η καπετάνισσα για τη θάλασσα και την αμμουδιά της, ενώ εγώ απόλαυσα την απόλυτη σκιά των δένδρων και τις πτήσεις με το drone.

Με κατεύθυνση τον Κάβο, όπου προγραμματίζαμε να διανυκτερεύσουμε, κάναμε μια σύντομη στάση στον Άη Γιώργη τον Λιχά. Εντύπωση προκαλεί η αφθονία παροχών πόσιμου νερού επάνω στον δρόμο από τις οποίες μπορεί κανείς να φουλάρει τις δεξαμενές του αυτοκινούμενου, και όχι μόνο.

Είχα, για να είμαι ειλικρινής, αγωνία να δω πώς είναι η παραλία του Κάβου απέναντι απ' τα Λιχαδονήσια. Τη γνωρίζαμε από παλιά, όταν παρκάραμε το αυτοκινούμενο δίπλα στη θάλασσα και απολαμβάναμε το όμορφο και γαλήνιο τοπίο χωρίς πολύ κόσμο και φασαρία. Μόλις φθάσαμε όμως εκεί όλες οι καλές αναμνήσεις σβήστηκαν ως δια μαγείας! Μπαράκια, κόσμος, ρακέτες, σκάφη, βουητό, λάντζες που μεταφέρουν τους παραθεριστές στα Λιχαδονήσια. Και στο δυτικό άκρο της παραλίας, εκεί που ο κάβος Κήναιο βλέπει κατάματα τα Λιχαδονήσια, ένα τσούρμο αντίσκηνα, τροχόσπιτα και αυτοκινούμενα στριμώχνονται το ένα διπλα στο άλλο εκθέτοντας τέντες, τραπέζια, καρέκλες, ντουζιέρες και ό,τι άλλο επιθυμεί η ψυχή ενός αυθεντικού γύφτου πολυτελείας.

Εκείνες τις ημέρες είχε πάντως πέσει σήμα πως η αστυνομία, μετά από την καταγγελία κάποιου ενοχλημένου, θα απομάκρυνε όλα τα τροχόσπιτα, τις σκηνές και τα αυτοκινούμενα. Υπήρχε μάλιστα η απειλή προστίμου 300 ευρώ σε όποιους δεν συμμορφώνονταν προς τα υποδείξεις. Μ' αρέσουν κάτι τέτοια και συγχρόνως με ερεθίζουν και με κινητοποιούν. Αποφάσισα λοιπόν να γίνουμε κι' εμείς κομμάτι της ομάδας και παρκάραμε στο μοναδικό σημείο που ήταν ακόμη κενό.

Είναι αλήθεια πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το παρκάρισμα των αυτοκινούμενων. Ο νόμος είναι σαφής. Μπορείς να παρκάρεις το αυτοκινούμενο όπου παρκάρουν όλα τα Ι.Χ. επιβατικά αυτοκίνητα. Όταν όμως κάνεις τον περιβάλλοντα χώρο τσαντίρ μαχαλά βγάζοντας καρέκλες, τραπέζια, ανοίγεις την τέντα και ρίχνεις τα νερά σου στην ύπαιθρο, τότε παραβιάζεις τον νόμο και επόμενο είναι να προκαλέσεις την αστυνομία που θα σου ζητήσει να τα μαζέψεις και να φύγεις.

Περίμενα λοιπόν να έρθουν οι αστυνομικοί για να δω αν θα ξεχώριζαν την ήρα απ' το στάρι ή θα τους έβαζαν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Εννοείται πως είχα μαζί μου τον σχετικό νόμο και θα αντιστεκόμουν σθεναρά τόσο στη διαταγή απομάκρυνσης όσο και στην επιβολή προστίμου. Οι αστυνομικοί όμως δεν ήρθαν εκείνη την ημέρα. Έμαθα ότι πήγαν την επομένη όταν εμείς είχαμε ήδη φύγει για την Αιδηψό αφού περάσαμε πρώτα απ' τον φάρο της Βασιλίνας. Κάποιοι υπάκουσαν στη διαταγή και αποχώρησαν, ενώ μια αντιπροσωπεία πήγε να διαμαρτυρηθεί στον διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Τι απέγινε, τελικώς, δεν έμαθα.

Στις Ροβιές βιώσαμε για πρώτη φορά μια τραυματιή εμπειρία. Στις 5 τα ξημερώματα ακούσαμε έναν δυνατό ήχο που μας έκανε να ξυπνήσουμε έντρομοι κι' εμένα να πεταχτώ με το σώβρακο στον δρόμο. Καθώς ήταν ακόμη σκοτάδι δεν είδα τίποτε ούτε υπέπεσε κάτι ύποπτο στην αντίληψή μου. Την επομένη όμως διαπίστωσα ότι στο ακρυλικό παράθυρο της πόρτας υπήρχε μια τρύπα, σαν να πυροβολήθηκε με αεροβόλο όπλο! Φαίνεται πως κάποιος ενοχλήθηκε απ' την παρουσία του αυτοκινούμενου και σκέφτηκε να μας κάνει μ' αυτόν τον τρόπο να μην επισκεφτούμε ξανά το χωριό του. Κούνια που τον κούναγε. Απλώς θα λάβουμε τα μέτρα μας και στο εξής αυτός που θα τολμήσει κάτι παρόμοιο θα συλληφθεί επ' αυτοφώρω...

Απ' τις Ροβιές ανηφορίσαμε προς το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ και τους καταρράκτες του Δρυμώνα όπου όμως, λόγω εποχής, το νερό ήταν λιγοστό. Το τοπίο ωστόσο εκπληκτικό και καταπράσινο με πεύκα, πλατάνια και έλατα.

Στο Προκόπι ακολουθήσαμε τον δρόμο προ το Πήλι, τη Βλαχιά και το Σαρακήνικο. Υπέροχες παραλίες στις οποίες κατασκηνώναμε ολομόναχοι τη δεκαετία του 70 και του 80. Τίποτε δεν θυμίζει όμως πια εκείνες τις εποχές. Η τουριστική ανάπτυξη δημιούργησε στο Πήλι ένα ολόκληρο χωριό που δεν του λείπει τίποτε, ενώ στη Βλαχιά, που κάποτε φωτοζόταν μόνο από τις πυγολαμπίδες, τώρα υπάρχει καντίνα, εστιατόριο και ένας χώρος κάτω απ' τα δένδρα που έχει κατακλυστεί από σκηνές και τροχόσπιτα.

Η δεκαήμερη αυτή περιπλάνησή μας οκλοκληρώθηκε στο χωριό Μακρυμάλλη των Ψαχνών, όπου ο Καππαδόκης Χρήστος Πασχαλίδης έφτιαξε παραδοσιακό παστουρμά και σουτζούκι. https://www.ribandsea.com/face/4509-mathimata-paraskevis-pastourma-kai-soutzoukioy-apo-ton-kappadoki-xristo-pasxalidi.html