Μια αξέχαστη θαλασσινή βόλτα στον Αρχάγγελο της Λέρου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όταν το στερητικό σύνδρομο για μια βόλτα με σκάφος στη θάλασσα δεν παλεύεται, τότε αποδέχεσαι να επιβιβαστείς ακόμη και σε ένα πλαστικό Ranieri. Όχι ότι το εξάμετρο Ranieri του καλού μου φίλου Τάσου Μαρδόγλου είναι για πέταμα, αλλά κακά τα ψέματα άλλο πράγμα είναι ένα αντίστοιχου μήκους φουσκωτό σκάφος. Με άλλα λόγια, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας!
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν πέντε άτομα, εκείνο πρωί του Οκτώβρη στο Ranieri, στην παραλία Άλιντα της Λέρου, και βάλαμε πλώρη για τη βραχονησίδα του Αρχάγγελου που βρίσκεται βορείως της Λέρου, σε απόσταση αναπνοής απ' το Παρθένι και το αεροδρόμιο. Νωρίτερα το πρωί, παρακολουθώντας το ξεψάρισμα ενός γρι-γρι στην Αγ. Μαρίνα, είχα έναν απολαυστικό διάλογο με ένα ψαρά ο οποίος μου είπε ότι του θύμιζα ένα τρόφιμο του ψυχιατρείου της Λέρου! Το είπα κι' εγώ ότι μου θύμιζε ένα τρόφιμο του Δρομοκαίτειου και πατσίσαμε! Έπεσε πολύ γέλιο, ενώ ένας συνάδελφος τού χωρατατζή ψαρά τού έλεγε πως άνοιξε πάλι το κουτάκι με τις μαλακίες!
Ο καιρός πάντως ήταν κάτι περισσότερο από καλός και έτσι δεν βρήκα πάτημα για να πειράξω τον Τάσο που καμάρωνε για το ταξίδεμα του πλαστικού του. Στη ρότα μας έπαιξαν και μερικά δελφίνια και έτσι η καλή μας διάθεση πήρε χρώμα και έγινε καλύτερη.
Η θέα της ταβέρνας στο μέσο της νότιας πλευρά του Αρχάγγελου με εξέπληξε, καθώς θυμόμουν μόνο ένα εγκαταλελειμμένο ταβερνάκι στη δυτική πλευρά του νησιού, όπου πριν από 20 περίπου χρόνια ψήσαμε σε μια ετοιμόρροπη ψησταριά τις τσιπούρες που είχαμε πιάσει με τον Κώστα Διαμάντη.
Η ταβέρνα του Γιώργη Άγουρου και της γυναίκας του Ευρώπης (ωραίο όνομα!) ήταν για μας η έκπληξη της ημέρας καθώς δεν μπορούσα να πιστέψω τις διαβεβαιώσεις του Τάσου ότι θα βρούμε φαγητό στον Αρχάγγελο. Όχι μόνο φάγαμε λοιπόν, αλλά φάγαμε και καλά! Κοκκινιστό μοσχάρι με μακαρόνια και κατσικίσιο τυρί, τηγανιά χοιρινού, μαύρους γίγαντες Καστοριάς, πιπεριές Φλωρίνης με λαδόξυδο και σκόρδο και μια υπέροχη λαχανοσαλάτα που συμπλήρωσε το μενού. Το σίγουρο είναι ότι ο θαλασσοταξιδευτής που θα απαγγιάσει στο κολπάκι του Αρχάγγελου θα βρει ένα πιάτο φαγητό καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου αφού ο Γιώργος και η Ευρώπη είναι μόνιμοι κάτοικοι της βραχονησίδας.
Προηγουμένως αποφάσισα να ανηφορίσω στον λόφο πάνω απ' το "Στίγμα" (αυτό είναι το όνομα της ταβέρνας) περίεργος να δω αυτά για τα οποία με είχε προϊδεάσει ο Φράνκο ντι Πιέρρο, ένας Λεριός Ιταλικής καταγωγής με τον οποίο μίλησα δύο ημέρες αργότερα. Στην κορυφή του λόφου υπάρχουν πράγματι ερείπια φρυκτωρίας και άλλων κτισμάτων από την εποχή που οι κάτοικοι του Αρχάγγελου προσπαθούσαν να ειδοποιήσουν τους Λεριούς για τους πειρατές που εμφανίζονταν στον ορίζοντα.
Επιστρέφοντας στο ταβερνάκι του Γιώργου και της Ευρώπης είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους και να μάθω από πρώτο χέρι τις περιπέτειές τους μέχρι να καταφέρουν να φθάσουν στη σημερινή κατάσταση. Το κερασάκι στην υπέροχη τούρτα της ημέρας ήταν το τάϊσμα του γλάρου Μανώλη από τα χέρια του Γιώργου, και η αλλαγή της τρίμετρης φθαρμένης σημαίας που είναι αναρτημένη στον ιστό μιας λιλιπούτειας βραχονησίδας στην είσοδο του κόλπου.
Το "Στίγμα" του Γιώργου και της Ευρώπης στον Αρχάγγελο είναι : Ν37 11΄ 980΄΄ - Ε26 46΄ 411'' και το τηλέφωνό τους : 6933 409 648
Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο Τάσο Μαρδόγλου για την αξέχαστη βόλτα με τη σκαφάρα του και την "BLUE STAR FERRIES" που μας ταξίδεψε μέχρι τη Λέρο.