Αναδρομή σε ένα ταξίδι στην ορεινή Αρκαδία με αυτοκινούμενο τον Δεκέμβρη του 2006

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Καθώς ολοκληρώνεται ήδη η πρώτη εβδομάδα της δεύτερης καραντίνας, αποφάσισα, για να μην αρχίσω να βαράω ενέσεις, να εκμεταλλευτώ τον νεκρό χρόνο μου σκαλίζοντας το αρχείο των παλιών βιντεοσκοπήσεων. Άγνωστο, άλλωστε, πότε θα λήξει αυτή η καραντίνα για να αρχίσουμε πάλι να ταξιδεύουμε και να γεμίζουμε τις μπαταρίες της ψυχής μας με φρέσκιες εμπειρίες. Όρισε σαν ημερομηνία λήξης την 30ή Νοεμβρίου βεβαίως ο Μητσοτάκης, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν τον πιστεύω.

Κάτι ανάλογο πάντως έκανα στην πρώτη καραντίνα του περασμένου Μαρτίου με την ψηφιοποίηση 4.000 περίπου έγχρωμων διαφανειών. Όταν λέω παλιές βιντεοσκοπήσεις εννοώ τις δεκάδες κασέτες mini dv, διάρκειας μίας ώρας εκάστη, που άρχισα να γεμίζω από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Σ' αυτές περιλαμβάνονται και οι εκπομπές που έκανα στον ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ, από τον Δεκέμβριο του 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2007, με τίτλο "Σε φόντο γαλάζιο".

Ξεχώρισα μερικές, οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε μορφή MP4, να μονταριστούν και να ανέβουν στο YouTube. Μία από αυτές τις κασέτες, η πρώτη που έπιασα στα χέρια μου, αναφερόταν σε ένα ταξίδι που είχαμε κάνει με την καπετάνισσα, με το πρώτο αυτοκινούμενο που είχαμε αποκτήσει εκείνη την εποχή, στην ορεινή Αρκαδία στις αρχές του Δεκέμβρη του 2006. Ήταν ένα ταξίδι που είχα συμπεριλάβει στην τηλεοπτική εκπομπή της οποίας ήμουν ο παραγωγός, ο εικονολήπτης, ο ηχολήπτης και ο κειμενογράφος. Το μοντάζ έκανε ο Νίκος Κονιτσιώτης ενώ την παρουσίαση της εκπομπής και την εκφώνηση είχε αναλάβει η κόρη  μου Ντόρα.

Πρέπει εδώ να διευκρινίσω, χωρίς βεβαίως να αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ γι' αυτό, ότι σ' εκείνες τις βιντεοσκοπήσεις ο τεχνικός εξοπλισμός που χρησιμοποιούσα για τις λήψεις ήταν σαφώς υποδεέστερος του εξοπλισμού που χρησιμοποιώ τώρα. Μια κάμερα Sony υψηλής ευκρίνειας που κατέγραφε το υλικό σε κασέτες mini dv, χωρίς gimbal ή ενσωματωμένο σταθεροποιητή εικόνας όταν βιντεοσκοπούσα εν κινήσει κρατώντας την κάμερα στο χέρι. Ούτε Go Pro βεβαίως υπήρχε τότε, ούτε Osmo Action, ούτε drone. Τίποτε άλλο εκτός από ένα τρίποδο για τα στατικά πλάνα, που κι' αυτό σπανίως το χρησιμοποιούσα λόγω των συνεχών μετακινήσεών μου.

Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι, όπως και σ' εκείνο το ταξίδι στην ορεινή Αρκαδία, μαγειρεύαμε πάντοτε στο αυτοκινούμενο, αφ' ενός μεν για να ξέρουμε τι τρώμε, αφ' ετέρου για να μη μας παίρνουν τα σώβρακα οι εστιάτορες. Τη μερίδα του λέοντος στη μαγειρική είχε βεβαίως ανέκαθεν η καπετάνισσα, η οποία μπορώ να πω ότι είναι εξαιρετική μαγείρισσα.

Τα χρόνια που δεν είχαμε αυτοκινούμενο μετακινούμασταν στις εξορμήσεις μας με τις κλούβες που χρησιμοποιούσα στην εργασία μου. Χωρίς τις ανέσεις του αυτοκινούμενου, αλλά με όλα όσα απαιτούντο για μια αξιοπρεπή διατροφή και διανυκτέρευση. Μεγάλο κάθισμα που μετατρεπόταν σε διπλό κρεβάτι, ένα μπιτόνι με νερό, μια τρίκιλη φιάλη αερίου και όλα τα απαραίτητα σκεύη μαγειρικής, συν ποτήρια, πιάτα και κουταλομαχαιροπήρουνα.

Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει αυτό το βίντεο, το οποίο υστερεί βεβαίως σε ποιότητα εικόνας. Εμένα πάντως πολύ μου άρεσε καθώς το μοντάριζα. Είναι γιατί είδα πώς ήμασταν 15 σχεδόν χρόνια πριν, 53 ετών εγώ και 49 η καπετάνισσα. Γιατί είδα τον εκπληκτικό εκείνο σκυλάκο μας, τον Chief, που ήταν ο μόνιμος συνοδός μας σε κάθε ταξίδι που κάναμε με το αυτοκινούμενο ή με το φουσκωτό και γιατί, όπως στο παρελθόν έτσι και τώρα, έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής που άλλοι τον ζηλεύουν και άλλοι προσπαθούν, ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές, να τον μιμηθούν.