Άνδρος - Υδρούσσα - Αρχόντισσα!

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η Άνδρος συνδέεται με την Αττική, ακτοπλοϊκώς, κυρίως με τη Ραφήνα. Δυο ώρες δρόμος δηλαδή. Εμείς, λόγω χορηγού, επιλέξαμε πάντως την... τεθλασμένη. Φθάσαμε, μέσω Αττικής Οδού, στο Λαύριο, μπαρκάραμε με το αυτοκινούμενο και το παπί στο "Άρτεμις" της "Hellenic Seaways" και μέσω Κέας και Κύθνου αποβιβαστήκαμε το βράδυ, αναγκαστικώς, στη Σύρο (διανυκτέρευση). Την... μεθεπομένη, μέσω Τήνου, ξεμπαρκάραμε τελικώς στο Γαύριο της Άνδρου. Μη με ρωτήσετε γιατί δεν φεύγει το "Άρτεμις" για Άνδρο την επομένη και περνάει πρώτα από άλλα νησιά των δυτικών Κυκλάδων, γιατί δεν το γνωρίζω. Άγνωσται αι βουλαί των "φωτεινών" εγκεφάλων του Υπουργείου Ναυτιλίας που ρυθμίζουν τα δρομολόγια των πλοίων και τρελαίνουν κατοίκους νησιών και πληρώματα. 

Παρ' όλα αυτά, ουδόλως με ενοχλούν αυτές οι καθυστερήσεις γιατί, ως γνωστόν, αυτό που μετράει δεν είναι ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Συνταξιούχος είμαι, άλλωστε, και είναι καιρός να παύσω να κυνηγώ πλέον την ουρά μου. Χώρια που μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε και πάλι την απίστευτη φιλοξενία του καπετάν Στέλιου Περιστεράκη και του πληρώματός του, να περπατήσουμε για άλλη μια φορά στους δρόμους της πανέμορφης Ερμούπολης, να περιπλανηθούμε στα σοκάκια της Άνω Σύρου, να ασκήσουμε... κοινωνική κριτική στον χώρο της θάλασσας και του φουσκωτού σκάφους με τον καλό μου φίλο Τάσο Ρούσσο και να αγοράσουμε μπουκίτσες και χαλβαδόπιτες από τον Κορρέ και λίγη από εκείνη την υπέροχη λούζα του Δαλέζιου (στην οδό Χίου, λίγο πριν την πλατεία Δημαρχείου), που η γεύση της θα μείνει θαρρώ για πάντα στον ουρανίσκο μας!

Η Ερμούπολη, βεβαίως, δεν είναι μόνο οι... μπουκίτσες, οι χαλβαδόπιτες και η λούζα. Είναι και ο αέρας πολιτισμού τον οποίον αποπνέει ολόκληρη η πόλη, με τα νεοκλασσικά αρχοντικά, τα πλακόστρωτα δρομάκια, τις μεγαλοπρεπείς εκκλησίες των Καθολικών και των Ορθοδόξων, που δεσπόζουν στους δύο λόφους πάνω απ' την πόλη, τη γραφική αγορά, το εξαιρετικό και ασφαλές λιμάνι, το οποίο ωστόσο κάποιοι ανεγκέφαλοι έχουν βαλθεί να μετατρέψουν σε... πασαρέλα, και το μεγαλοπρεπές Δημαρχιακό παλάτι, που κτίστηκε με σχέδια του Τσίλερ, και που όμοιό του δεν υπάρχει σίγουρα στον ελλαδικό χώρο.

Φθάνοντας στο Γαύριο της Άνδρου αποφασίσαμε, αφού κατηφορίσαμε πρώτα με το αυτοκινούμενο μέχρι την παραλία του Φελλού, να προχωρήσουμε προς το Μπατσί και να διανυκτερεύσουμε στο γραφικό λιμανάκι του όμορφου παραθαλάσσιου οικισμού. Τελευταία εβδομάδα, πριν την Καθαρή Δευτέρα και, με εξαίρεση μια καφετέρια, ένα μίνι μάρκετ και ένα αρτοποιείο, όλα τα άλλα καταστήματα ήταν κλειστά. Τίποτε δεν θυμίζει το πολύβουο καλοκαιριάτικο Μπατσί με τα εστιατόρια, τις καφετέριες και την προκυμαία που πλημμυρίζουν από παραθεριστές και ντόπιους, "ξενιτεμένους" στην Αθήνα. που έρχονται για να ανοίξουν και να συντηρήσουν τα σπίτια τους.

Ευχάριστη έκπληξη, πάντως, η δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού από τα pillars του λιμανιού. Τα καλά του χειμώνα. Ψηφιακό σήμα της Digea, ωστόσο, δεν είχαμε σ' εκείνο το σημείο, με αποτέλεσμα να μετακινηθούμε το απόγευμα σε κάποιο άνοιγμα του δρόμου πάνω απ' τον οικισμό, προκειμένου να υποστούμε λίγη τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, και να επιστρέψουμε το βράδυ στο ήσυχο λιμάνι του Μπατσίου για να πέσουμε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Ανάμεσα στο Γαύριο και στο Μπατσί υπάρχουν οι εξαιρετικές αμμουδερές παραλίες της Χρυσής Άμμου και του Κυπρίου, με τον πενταόροφο εξωπραγματικό πύργο του Αγ. Πέτρου να δεσπόζει στην είσοδο του ομώνυμου χωριού και της παραλίας που απλώνεται στα πόδια του.

Ο πύργος του Αγίου Πέτρου, ελληνιστικής εποχής (4ος-3ος αιώνας π.Χ.) είναι από τους καλύτερα σωζόμενους των Κυκλάδων. Είναι κυλινδρικός και σώζεται σε ύψος περίπου 20 μ. Η διάμετρος της βάσης του είναι 9,40 μ. και είναι κατασκευασμένος εξ ολοκλήρου από ντόπιο σχιστόλιθο. Στο εσωτερικό του διασώζεται ελικοειδής κλίμακα που οδηγούσε σε πέντε τουλάχιστον ορόφους. Σήμερα η είσοδός του είναι κλειστή για τους επισκέπτες, προφανώς γιατί, εξ αιτίας της εγκατάλειψης, υπάρχει κίνδυνος κατολίσθησης.

Ο πύργος είναι κτισμένος σε μία θέση ιδιαίτερα προνομιακή, αφού δεσπόζει στον κάμπο του Γαυρίου και βλέπει προς τη θάλασσα με δυνατότητα ελέγχου των πλοίων. Επίσης, γύρω από το μνημείο υπάρχουν εγκαταστάσεις εξόρυξης μετάλλου (χαλκού), που λειτουργούσαν μέχρι τις αρχές του αιώνα. Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι παρόμοιες εξορύξεις γίνονταν και στην αρχαιότητα. Προφανώς ο ρόλος του μνημείου ήταν για να ελέγχει στεριά και θάλασσα. Περισσότερες πληροφορίες για τον πύργο αυτόν και τις μεγάλες μάχες που έχει δώσει ο εκδότης Γιώργος Δαρδανός με το τέρας του Δημοσίου, προκειμένου να τον διασώσει, μπορείτε να βρείτε εδώ : http://www.lifo.gr/team/gnomes/60139

Περπατήσαμε ολομόναχοι στις μεγάλες αμμουδερές παραλίες της Χρυσής Άμμου και του Κυπρίου, προσπαθώντας να φανταστούμε τον κακό χαμό του καλοκαιριού με τα αυτοκίνητα να κατακλύζουν τον παραλιακό δρόμο και τις ομπρέλλες και ξαπλώστρες να μην αφήνουν σπιθαμή ελεύθερου χώρου στην παραλία. Ποιος είπε ότι χάνουμε που δεν επισκεπτόμαστε τα νησιά του Αιγαίου το καλοκαίρι;

Μετά τον κάβο της Πούντας, με κατεύθυνση προς τη Χώρα της Άνδρου, υπάρχουν, υποτίθεται, τα ερείπια της Παλαιόπολης. Και λέω "υποτίθεται" γιατί, μολονότι τα ερείπια υπάρχουν, μπορεί κανείς να τα δει μόνο από ψηλά και με... τηλεσκόπιο, καθώς αυτά βρίσκονται εντός περιφραγμένων οικοπέδων (ιδιωτών προφανώς)!

Και δικαίως αναρωτιέται κανείς : Γιατί αφού τα ερείπια της Παλαιόπολης δεν είναι επισκέψιμα υπάρχουν πινακίδες που παραπέμπουν αυτόν που επιθυμεί να τα δει σε περπάτημα τριών (τουλάχιστον) χιλιομέτρων; Η διαδρομή βεβαίως είναι ονειρική, με νερά που τρέχουν, ανθισμένες αμυγδαλιές, γραφικά ξωκκλήσια και αγελάδες που βόσκουν σε καταπράσινα λιβάδεια. Η άσκοπη ωστόσο προσμονή πως μετά από τόσο περπάτημα θα αξιωθείς να θαυμάσεις την αρχαία κληρονομιά του νησιού, σε κάνει να βγεις κυριολεκτικώς απ' τα ρούχα σου!

Οφείλω να παραδεχθώ πως είμαι τελικώς απροσάρμοστος! Μετά από τραυματικές εμπειρίες δεκαετιών, σε μια χώρα η οποία κατοικείται από ωχαδελφιστές και διαλύεται καθημερινώς εις τα εξ ων συνετέθη, δεν θα έπρεπε να διαμαρτύρομαι με τα τραγελαφικά που καθημερινώς βλέπω και ακούω.

Λίγο πριν φθάσουμε στη διασταύρωση προς Χώρα, είδαμε πινακίδα με την ένδειξη "παραλία Χαλκολιμιώνα" και αποφασίσαμε να κατέβουμε ως εκεί με το αυτοκινούμενο. Το παπί, περιέργως, δεν το είχα ακόμη επιστρατεύσει για τις ανάγκες των επιμέρους περιπλανήσεών μας. Επιφυλάχθηκα να το κάνω αργότερα όταν οι οδικές συνθήκες θα το απαιτούσαν.

Κατεβήκαμε λοιπόν ως την παραλία με το αυτοκινούμενο και διαπιστώσαμε ότι θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την τοποθεσία αυτή σαν σημείο διανυκτέρευσης. Ερημική βεβαίως παραλία, τέτοια εποχή, πλην όμως απάνεμη (στον βοριά) και ήσυχη μέχρι... θανάτου. Δυο-τρία "σύρματα" μόνο υπάρχουν στην άκρη της παραλίας, για το ξεχειμώνιασμα κάποιας ψαρόβαρκας, και ένα ξωκκλήσι, γαντζωμένο στην κορυφή ενός μικρού λόφου, που αγναντεύει το πέλαγος.

Μετά τον Χαλκολιμιώνα αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τη διασταύρωση προς Χώρα και να κατευθυνθούμε προς Κόρθι. Θα βλέπαμε έτσι την ανατολική πλευρά του νησιού και θα προσεγγίζαμε τη Χώρα μέσω Κοχύλου, Απάνω Κάστρου και Μονής Παναχράντου.

Στο ύψος του Μεγάλου Χωριού το μάτι μου καρφώθηκε στα εγκαταλελειμμένα σπίτια που, σαν μια σιωπηλή κραυγή απ' το παρελθόν, προϋπαντούν τον επισκέπτη στην είσοδο του οικισμού. Ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό, έκανα αναστροφή σε ένα άνοιγμα του δρόμου, πήρα την κάμερα ανά χείρας και χάθηκα μέσα στα ερείπια...

Κατά έναν ανεξήγητο λόγο, ναυάγια, φάροι και εγκαταλελειμμένοι οικισμοί τραβούν ανέκαθεν την προσοχή και το ενδιαφέρον μου. Προσπαθώ να μαντεύσω πώς ήταν άλλοτε η ζωή εδώ που σήμερα τα ξεσκέπαστα σπίτια αποτελούν καταφύγιο για ποντίκια, αράχνες και ερπετά. Έχω συχνά την εντύπωση πως οι τοίχοι μιλούν και πως απ' το ράφι κάποιου γκρεμισμένου ντουλαπιού θα κυλήσει το βάζο με το νερατζάκι. Πως θα ακουστεί η φωνή κάποιου παιδιού που παίζει κρυφτό ή πεντόβολα με τα γειτονόπουλα...

Ρωτώ τον ιδιοκτήτη του συνεργείου αυτοκινήτων, στην είσοδο του χωριού, αν γνωρίζει να μου πει γιατί εγκαταλείφθηκαν τα σπίτια. "Ζούσε ο παππούς και ο προπάππους μου σε ένα από αυτά τα σπίτια", λέει εκείνος, και συνεχίζει. "Λόγοι επιβίωσης έδιωξαν τον κόσμο απ' τα σπίτια του και όταν οι ιδιοκτήτες έφυγαν απ' τη ζωή, οι απόγονοι δεν θέλησαν να τα συντηρήσουν. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας, άλλωστε, πολλών από αυτά τα σπίτια, είναι μπερδεμένοι και οι κληρονόμοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να τους ξεμπερδέψουν. Πολλοί επισκέπτες περνούν από δω, όπως εσείς, και σταματούν να τραβήξουν φωτογραφίες των ερειπίων. Προφανώς βρίσκουν ότι έχουν ενδιαφέρον".

Λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία για το Κόρθι, σταματούμε για λίγο στα Αηδόνια. Ένας μικρός οικισμός 100 περίπου κατοίκων, με πολλά νερά, πλούσια βλάστηση και περιστερώνες. Ο ήχος του νερού που τρέχει παντού σμίγει με τις φωνές των πουλιών, ενώ η νεροτριβιά, που έχει διατηρηθεί χάρις στο ενδιαφέρον των μελών του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, ζωντανεύει μνήμες απ' το παρελθόν. Τότε που οι γυναίκες έπλεναν τα χαλιά των σπιτιών τρίβοντάς τα στις μαρμάρινες καμπύλες της "πλύστρας". Ακόμη και σήμερα, όμως, κάποιες γυναίκες του οικισμού πλένουν εδώ τα ρούχα τους.

Μπήκαμε απόγευμα στο Κόρθι και παρκάρισα το αυτοκινούμενο στο τέλος της παραλίας, εκεί που αρχίζει ο λιμενοβραχίονας. Κάποιοι ψαράδες νετάρουν και μαντάρουν τα δίχτυα τους. Οι νέοι του χωριού έχουν συγκεντρωθεί λίγο πιο πέρα και δοκιμάζουν τα ταμπούρλα και τις φωνές τους για το αποκριάτικο ξεφάντωμα της Κυριακής.

Ήταν καιρός να κατεβάσω το παπί απ' τη σχάρα. Θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο, μέχρι να σκοτεινιάσει, και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς της "Γριάς το πήδημα". Αστείο πράγματι όνομα για παραλία! Η αλήθεια είναι οτι ο θρύλος μιλάει για δύο διαφορετικά σενάρια. Και τα δύο όμως έχουν κοινό σημείο αναφοράς τον μεγάλο βράχο που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της παραλίας.

Η πρώτη ιστορία διαδραματίζεται την περίοδο της τουρκοκρατίας και αφορά το Πάνω Κάστρο της Άνδρου. Το κάστρο αυτό φιλοξενούσε μεγάλο όγκο κατοίκων του νησιού και ήταν απόρθητο για τους κατακτητές. Για τον λόγο αυτό, οι Τούρκοι επιστράτευσαν ένα πονηρό σχέδιο χρησιμοποιώντας δύο γυναίκες, μια ηλικιωμένη και μια έγκυο, οι οποίες ζήτησαν να εισέλθουν στο κάστρο ζητώντας βοήθεια. Οι πόρτες άνοιξαν και οι γυναίκες μπήκαν στον προστατευόμενο χώρο. Με την είσοδό τους όμως έδωσαν την ευκαιρία στους Τούρκους κατακτητές να εισβάλλουν και αυτοί, με αποτέλεσμα να επιτεθούν στους κατοίκους που βρίσκονταν μέσα στο κάστρο και να δολοφονήσουν πολλούς από αυτούς. Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο, η ηλικιωμένη γυναίκα δεν άντεξε τις τύψεις για το κακό που προκάλεσε και επέλεξε να αυτοκτονήσει πηδώντας στη θάλασσα.

Η δεύτερη ιστορία είναι πολύ διαφορετική, αλλά έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Στην περίπτωση αυτή η ηλικιωμένη, η «γριά», δεν άντεξε τον πόνο καθώς έχανε τον τρίτο της άντρα, γινόταν δηλαδή για τρίτη φορά χήρα, και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της πηδώντας στη θάλασσα.

Ευχάριστη έκπληξη ότι υπάρχουν παντού πινακίδες που σε παραπέμπουν στης "γριάς το πήδημα". "Μωρέ μπράβο αξιοθέατο!", σκέφτηκα. Λίγο αργότερα όμως το μετάνοιωσα, καθώς εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει μια πινακίδα, που να δείχνει από πού αρχίζει το κατηφορικό μονοπάτι για την τελική "ευθεία", δεν υπάρχει απολύτως τίποτε! Ο επισκέπτης, που δεν έχει επισκεφτεί στο παρελθόν αυτή την παραλία, μπορεί λοιπόν κάλλιστα να την προσπεράσει! Εμείς την εντοπίσαμε επειδή αναγνωρίσαμε τον ύψους είκοσι μέτρων βράχο, έχοντάς τον ήδη προσπεράσει κατά μερικές εκατοντάδες μέτρα!

Απεδείχθη, τελικώς, ότι η εικόνα μιας παραλίας είναι πολύ διαφορετική και εξαρτάται πώς και από πού θα την προσεγγίσει κανείς. Εμείς είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις παραλίες φθάνοντας σ' αυτές απ' τη θάλασσα. Η εικόνα όμως και η πρόσβαση σ' αυτές είναι πολύ διαφορετική όταν τις δεις... αφ' υψηλού!

Την ώρα που φεύγαμε απ' της "γριάς το πήδημα", συναντήσαμε τον Παναγιώτη Χατζηλεωνίδα, ο οποίος μου έδωσε αρκετές πληροφορίες για την Άνδρο. Μεταξύ των άλλων μας συνέστησε να δούμε τον μοναδικό στο είδος του νερόμυλο, σε μια παραλία δίπλα ακριβώς στης "γριάς το πήδημα", καθώς και το ναυάγιο του εμπορικού πλοίου "Σεμίραμις", κοντά στην παραλία Βόρη, το οποίο, όπως είπε, σώζεται σχεδόν ακέραιο. Για τον νερόμυλο είχε δίκιο. Πρόκειται πράγματι για ένα νερόμυλο, σε σχήμα ορθογωνίου, ο οποίος, καίτοι βρίσκεται πάνω στη θάλασσα, σώζεται χάρις στα υλικά με τα οποία είναι κατασκευασμένος.

Για το ναυάγιο του "Σεμίραμις" όμως είχε άδικο. Ο Παναγιώτης θυμόταν, προφανώς, το κουφάρι του πλοίου προτού το παρασύρουν οι ισχυροί βοριάδες αυτού του χειμώνα. Αυτό που ιδίοις όμμασι διαπίστωσα, μετά από μια περιπετειώδη βόλτα με το παπί στον κακοτράχαλο δρόμο που συνδέει την παραλία Βόρη με την βραχώδη τοποθεσία όπου ναυάγησε το "Σεμίραμις", είναι πως ό,τι απέμεινε απ' το πλοίο είναι μερικές λαμαρίνες που εξέχουν της επιφάνειας της θάλασσας και που κι' αυτές πιστεύω θα χαθούν με την επόμενη μεγάλη θαλασσοταραχή.

Το "Σεμίραμις" ήταν ένα φορτηγό πλοίο της κατηγορίας SD-14's το οποίο είχε ναυπηγηθεί στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το 1975. Το πλοίο ναυάγησε κοντά στην παραλία Βόρη, στη βόρεια πλευρά της Άνδρου. Κατέληξε εκεί κάτω από άγνωστες συνθήκες (πιθανώς θαλασσοταραχή) τον Σεπτέμβριο του 1996 και ενώ ερυμουλκείτο στο Aliaga για διάλυση. Περισσότερα για το "Σεμίραμις" και τον τρόπο με τον οποίο ναυάγησε μπορείτε να διαβάσετε εδώ : http://diakopes.in.gr/the-experts-way-blog/article/?aid=210733

Η παραλία στα Άχλα απέκτησε τα τελευταία χρόνια μεγάλη δημοσιότητα χάρις στην εκεί παρουσία γνωστής τηλεπερσόνας. Παρά την μεγάλη αυτή δημοσιότητα, ωστόσο, η πρόσβαση στα Άχλα, οδικώς τουλάχιστον, είναι από δύσκολη έως σχεδόν αδύνατη! Σε κάθε ερώτησή μου, για το πώς μπορεί να προσεγγίσει κανείς αυτή την παραλία, η απάντηση ήταν σχεδόν πάντοτε η ίδια : "Μόνο με σκληρό 4Χ4 μπορείς να πας ή με μηχανή enduro! Το παπί ξέχνα το!".

Την άφησα λοιπόν κι' εγώ στα αζήτητα και προτίμησα να πάω με την καπετάνισσα στις παραλίες Ζόρκο και Ατένι, που και οι δύο βρίσκονται ανατολικά της παραλίας Βόρη. Ανάμεσα στις δύο αυτές παραλίες αυτή που μας εντυπωσίασε περισσότερο - κατά την γνώμη μου είναι η καλύτερη παραλία της Άνδρου - είναι η παραλία του Ζόρκου. Μεγάλη σε έκταση, πλάτος και ποιότητα αμμουδιάς, περιβάλλεται από ένα πολύ καλό ξενοδοχειακό συγκρότημα (studios) με την επωνυμία "Αιγέα", το οποίο δεσπόζει πάνω απ' την παραλία, με εκπληκτική θέα στο απέραντο γαλάζιο.

Είναι πολλές ακόμη οι παραλίες της Άνδρου, στις οποίες όμως η πρόσβαση από την ξηρά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που σκέφτεσαι ότι το φουσκωτό σκάφος είναι αναντικατάστατο. Ας μην είμαστε μίζεροι, όμως, γιατί όπως έχουμε δει τα νησιά του Αιγαίου, από τότε που οι ακτοπλοϊκές εταιρείες μάς επιτρέπουν να ταξιδεύουμε δωρεάν, παίρνοντας μαζί και το αυτοκινούμενο, δεν τα έχουμε δει όσο ταξιδεύαμε με φουσκωτά σκάφη.

Με επίκεντρο τη Χώρα και με σύμμαχο το ευκίνητο, γρήγορο και οικονομικό "Innova", πήγαμε σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος σε μια ακτίνα μερικών χιλιομέτρων. Στο χωριό Συνετί, που απλώνεται στη δυτική πλευρά μιας χαράδρας που καταλήγει στη θάλασσα, στην παραλία Πίσω Γυάλια, στο εκπληκτικό χωριό Στενιές, με τα αρχοντόσπιτα, στην πηγή της Σάριζας, στη ρεματιά της Πυθάρας, στο πέτρινο γεφύρι Αλαδινού, στο ομώνυμο σπήλαιο, το οποίο όμως είναι κλειστό τον χειμώνα και είναι επισκέψιμο μόνο με την συνοδεία ξεναγού μετά από ραντεβού, και το εκπληκτικό μοναστήρι της Παναχράντου όπου μίλησα με τον γέροντα Ευδόκιμο ο οποίος έχει συνδέσει άρρηκτα την πάνω από 60 χρόνια παρουσία του με την ιστορία της Μονής : http://www.ribandsea.com/face/2890-mia-syzitisi-me-ton-geronta-evdokimo-tis-monis-panaxrantou-andros

Για την Χώρα τι να πει και τι να γράψει κανείς. Μια στενή λωρίδα γης που εισχωρεί στη θάλασσα, γεμάτη καπετανόσπιτα, μουσεία, πλούσια ιστορία και πολλά κτίρια που αποτελούν δωρεές εφοπλιστών, όπως το μουσείο Γουλανδρή, το Εμπειρίκειο γηροκομείο και νοσοκομείο κ.α.

Αυτό που μου έκανε πάντως εντύπωση στην Άνδρο είναι τα αμέτρητα καλοσημαδεμένα μονοπάτια της για τα οποία έχει πάρει διεθνή αναγνώριση και τα οποία, αν ακολουθήσει ο περιπατητής θα μπορέσει να προσεγγίσει κάθε γνωστή και άγνωστη γωνιά του νησιού.

Ευχαριστούμε την "HELLENIC SEAWAYS" καθώς και τον πλοίαρχο κ. Στέλιο Περιστεράκη και το πλήρωμα του "ΑΡΤΕΜΙΣ" για την ζεστή φιλοξενία τους.