Το μουσείο της μαστίχας στο Πυργί της Χίου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος (με αναφορά και στις πληροφορίες που άντλησα από το υλικό που εκτίθεται στο μουσείο της μαστίχας).
Το μουσείο της Χιώτικης Μαστίχας, που δημιουργήθηκε από το "Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς" και βρίσκεται κοντά στο χωριό Πυργί της νότιας Χίου, είναι το τρίτο κατά σειρά μουσείο του Ιδρύματος αυτού που επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια. Προηγήθηκε το υπαίθριο μουσείο Υδροκίνησης, κοντά στη Δημητσάνα, το οποίο επισκέφτηκα στο πλαίσιο της τηλεοπτικής ταξιδιωτικής εκπομπής μου "Σε φόντο γαλάζιο" στον "Τηλε Άστυ" (2006-2007), και ακολούθησε το μουσείο βιομηχανικής ελαιουργίας Λέσβου, την παρουσίαση του οποίου θα κάνω σύντομα, καθώς η επίσκεψη σ' αυτό έγινε κατά την διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού μου στην όμορφη Λέσβο.
Μήλος. Η όμορφη των Κυκλάδων.
Ταξιδεύει, γράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αυτό το ταξιδιωτικό στη Μήλο έμελλε να ολοκληρωθεί σε ..."τεύχη" και με... "δανεικά"! Δανείστηκα λοιπόν τα περισσότερα στοιχεία, από ένα προηγούμενο ταξιδιωτικό άρθρο μου στο νησί της Αφροδίτης, πρόσθεσα αυτά που είδαμε και ζήσαμε στο πρόσφατο ταξίδι μας με το αυτοκινούμενο και το παπί, και ιδού το αποτέλεσμα. Αν μάλιστα προσθέσετε και το βίντεο που τράβηξα την προηγούμενη εβδομάδα, κατά την διάρκεια της πρόσφατης περιπλάνησής μας στο όμορφο νησί των Κυκλάδων, τότε θα έχετε, νομίζω, μια πλήρη εικόνα.
Έχουμε περάσει βεβαίως, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές, απ' το νησί της Αφροδίτης, με διάφορα φουσκωτά σκάφη, αλλά μόνο αυτή τη φορά μείναμε μια ολόκληρη εβδομάδα και ασχολήθηκα, αποκλειστικώς, με την καταγραφή και τη φωτογράφιση των αξιοθέατων του υπέροχου αυτού Κυκλαδίτικου νησιού. Κατά την διάρκεια αυτής της εβδομάδας είχαμε στη διάθεσή μας το αυτοκινούμενο σπίτι μας και το παπί (ας είναι καλά η "ΑΝΕΚ LINES") αλλά μας έλειπε το σκάφος! Είναι αυτό που λέμε ότι δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα!
Πάσχα στο Τσιρίγο (Κύθηρα).
Κείμενο - φωτογραφίες - βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Στη μνήμη δύο φίλων που έφυγαν πρόωρα απ' τη ζωή. Του Τάσου Μύλλερ, που λάτρευε τους φάρους, και του Πολύδωρου Κοκκονά, που έχασε Μεγάλη Τετάρτη τη μάχη με τον θάνατο. Το έμαθα την ώρα που περπατούσα στο μονοπάτι που οδηγεί στον φάρο Μουδαρίου.
Επιβιβαστήκαμε στο "Βιτσέντζος Κορνάρος", με το αυτοκινούμενο και το "παπί" και με προορισμό ένα... προάστειο του Πειραιά. Τα Κύθηρα! Όχι, δεν με κτύπησε κατακούτελα η ξαφνική ζέστη, ξέρω τι λέω. Αν λοιπόν δεν γνωρίζατε ότι το Τσιρίγο ανήκει διοικητικώς στον Νομό Πειραιώς, μάθετέ το τώρα! Είναι άλλο ένα από τα πολλά περίεργα και ανεξήγητα που συμβαίνουν στη χώρα μας. Αν βεβαίως ρωτήσεις τους ντόπιους, ποια είναι η γνώμη τους που το νησί τους ανήκει διοικητικώς στον νομό Πειραιώς, θα σου απαντήσουν ότι σε αρκετές περιπτώσεις αυτό τους βγήκε σε καλό. Γιατί; Γιατί τα κονδύλια, για έργα που έπρεπε να γίνουν στο νησί, εγκρίθηκαν πιο εύκολα!
Τα βρήκαμε λοιπόν τα Κύθηρα, χάρις και στον καπετάνιο τού "Βιτσέντζος Κορνάρος" Νίκο Ξυλογιαννόπουλο, ο οποίος έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του για να κάνει το οκτάωρο ταξίδι μας μέχρι το Τσιρίγο πιο άνετο και ευχάριστο. Αποβιβαστήκαμε δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα στο Διακόφτι και αναζητήσαμε ένα κατάλληλο χώρο στάθμευσης για να κοιμηθούμε μέχρι να ξημερώσει. Το άλλο πρωί δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν κατεβάσαμε τα σκίαστρα των παράθυρων του αυτοκινούμενου. Μια εκπληκτική αμμουδιά και μια θάλασσα, σε χρώμα τυρκουάζ, που μας θύμισε τον Σίμο της Ελαφονήσου και τ' Αρμάθια της Κάσου! Μια "πισίνα" που όμοιά της δεν είδαμε σε ολόκληρο το Τσιρίγο!
Άνδρος - Υδρούσσα - Αρχόντισσα!
Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η Άνδρος συνδέεται με την Αττική, ακτοπλοϊκώς, κυρίως με τη Ραφήνα. Δυο ώρες δρόμος δηλαδή. Εμείς, λόγω χορηγού, επιλέξαμε πάντως την... τεθλασμένη. Φθάσαμε, μέσω Αττικής Οδού, στο Λαύριο, μπαρκάραμε με το αυτοκινούμενο και το παπί στο "Άρτεμις" της "Hellenic Seaways" και μέσω Κέας και Κύθνου αποβιβαστήκαμε το βράδυ, αναγκαστικώς, στη Σύρο (διανυκτέρευση). Την... μεθεπομένη, μέσω Τήνου, ξεμπαρκάραμε τελικώς στο Γαύριο της Άνδρου. Μη με ρωτήσετε γιατί δεν φεύγει το "Άρτεμις" για Άνδρο την επομένη και περνάει πρώτα από άλλα νησιά των δυτικών Κυκλάδων, γιατί δεν το γνωρίζω. Άγνωσται αι βουλαί των "φωτεινών" εγκεφάλων του Υπουργείου Ναυτιλίας που ρυθμίζουν τα δρομολόγια των πλοίων και τρελαίνουν κατοίκους νησιών και πληρώματα.
Ορεινή διαδρομή από Κολύμπια Ρόδου μέχρι Έμπωνα και Σάλακο.
Περιγραφή - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
"Άν δεν έχεις ακολουθήσει ποτέ την ορεινή διαδρομή που ξεκινάει από τα Κολύμπια και μέσω Επτά Πηγών, Αρχίπολης, Αγίας Ελεούσας και Προφήτη Ηλία φθάνει στον Έμπωνα και τη Σάλακο, να την ακολουθήσεις!", μου είπε ένας ροδίτης φίλος, και συνέχισε : "Είναι η άλλη Ρόδος εκεί πάνω! Και μην παραλείψεις, εκτός από τις Επτά 
Πηγές, να κάνεις μια στάση στο αλπικό σαλέ του Προφήτη Ηλία, στο βυζαντινό εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, στο εγκαταλελειμμένο σανατόριο της Αγίας Ελεούσας και στη ζωντανή φάτνη που έχουν στήσει στη Σάλακο".
Μου είχε ήδη εξάψει το ενδιαφέρον ο φίλος και, μόλις ο καιρός καλμάρισε λιγάκι και ο ήλιος πήρε τη θέση των λευκών νιφάδων του χιονιού, αφήσαμε το παπί στη Ρόδο, μπήκαμε στο αυτοκινούμενο και πήραμε τον δρόμο προς Φαληράκι και Λίνδο. Στο ύψος του χωριού Κολύμπια βγήκαμε από τον κεντρικό οδικό άξονα και 
στρίψαμε δεξιά. Ήμαστε μόνοι μας, σχεδόν, σε ένα δρόμο που ανηφόριζε σιγά σιγά προς το βουνό, με το πράσινο να οργιάζει γύρω μας. Κόλλησα την καινούργια Go Pro με την ειδική βεντούζα στο παρμπρίζ και την άφησα να καταγράφει την πράσινη ραψωδία.
Το "www.followjoseph.com" πακετάρει βαλίτσες και σαλπάρει για την Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Την άνοιξη του 2016 άρχισα να συζητώ σοβαρά μια σκέψη, που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό το 1991, για έναν περίπλου της Ευρώπης, με όσο το δυνατόν πιο μικρό φουσκωτό σκάφος. Είχε μάλιστα την εποχή εκείνη πέσει στα χέρια μου ένα συμβατικό "Zodiac Mark II", του φίλου μου Λάκη Ανανιάδη, ο οποίος μου το έδωσε εν λευκώ. "Κάνε το ό,τι θέλεις", μου είπε. "Πιάνει χώρο στην αποθήκη και δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσω ξανά". "Φτιάχτηκα", αρχικώς, στη σκέψη ότι θα μπορούσα να πραγματοποιήσω στη δύση της ζωής μου το όνειρο με το θρυλικό 4,20 της Zodiac, το οποίο μάλιστα ήταν σε εκπληκτική κατάσταση, σε σχέση πάντοτε με το έτος κατασκευής του (μέσα δεκαετίας του'70).
Συζητώντας ωστόσο τη σκέψη μου με τον καλό μου φίλο Αργύρη Λεοντόπουλο, άλλαξα γνώμη. "Εντάξει ρε Ιωσήφ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις με το 4,20. Όμως δεν χωράς ρε φίλε, εσύ, ο συγκυβερνήτης σου και τα συμπράγκαλα που χρειάζεσαι γι' αυτό το ταξίδι. Δεν ζητάς ένα σκάφος της προκοπής από τον Χατζησταματίου;". Δεν είχε άδικο ο φίλος. Δεν πρόλαβα όμως πάνω στον ενθουσιασμό μου, σε συνδυασμό με την έλλειψη σκάφους και την αδυναμία μου να αγοράσω ένα, να σκεφτώ το αυτονόητο.